Jeen Wester

Het is slechts weinigen gegeven om het predicaat schaatsicoon te mogen dragen. Jeen Wester uit Eernewoude behoort zonder twijfel tot dit selecte gezelschap.

In de jaren zestig beleefde Jeen Wester zijn sportieve hoogtepunt. In de periode tussen 1960 en 1965 maakte Jeen Wester furore op de langebaan en bij marathonwedstrijden. In de zwaarste Elfstedentocht aller tijden (1963) reed Wester lang mee in de kopgroep. Een zware val halverwege de wedstrijd zorgde ervoor dat hij teleurgesteld de strijd moest staken. Een paar dagen later nam Wester revanche in Ter Aar. Bij deze wedstrijd die speciaal als huldiging voor de geklasseerde Elfstedenrijders werd georganiseerd, zorgde Wester ervoor dat hij ook op de startlijst kwam. En niet als ‘pelotonvulling!’ Wester won deze wedstrijd. Er zouden in 1963 nog meer zeges volgen. In eigen huis won hij op 5 februari 1963 een belangrijke wedstrijd. Eerst volgde de winst in de series over 3,4 km en later in de finale over 8,5 km. Als tweede eindigde zijn grote rivaal Jeen van den Berg. De wedstrijd in Eernewoude zou in de loop der jaren uitgroeien – onder bezielende leiding van Jeen Wester- tot een klassieker van formaat. De kroon op het werk van Jeen Wester was het organiseren van het NK Marathon op natuurijs in 1987 in Eernewoude.

Zijn dochter Renske Wester hoorde ik eens vertellen hoe het in huize Wester eraan toeging als de temperatuur onder nul kwam en de ‘natuurijs-gekte’ uitbrak. ‘De kinderen moesten bij de telefoon blijven om vragen over de wedstrijd te beantwoorden, terwijl ‘heit’ druk op het ijs bezig was.’

Naast organiseren bleef Jeen Wester lang actief als marathonschaatser. Als wedstrijdrijder slaagde hij erin – om na 22 jaar wachten op een herkansing in de Elfstedentocht van 1963- in 1985 en 1986 als wedstrijdrijder een kruisje te halen. De laatste jaren tobde Wester met zijn gezondheid, maar bij de opening van de Elfstedenhal in 2015 was Wester van de partij. Een ontroerend tafereel volgde. Wester ondersteund door zijn vrouw en dochter Renske betrad nog eenmaal het ijs. Hoe moeilijk het bewegen ook ging, onverwachts boog Wester met zijn hand naar beneden om het ijs even aan te raken.

‘No is er ferstoarn, moar ‘e oantinkens oan yn grut reedrider bliuwen!’